Bir köşeye çekiliyorum yine,
her zamankinden biraz farklı,
sessiz, yalnız, kuytu bir köşeye.
Işık girmeyen odamda,
geçmişin kaybolan izlerini
bulmaya çalışıyorum
Yanı başımda pencerem aralık,
Bu akşam ay ışık vermez oldu
Rüzgâr senin silületini getiriyor bana
Bu yüzden tenime her değişin de
acıyor canım.
Bekli de bu yüzden acı çekmeyi seviyorum
zaman zaman.
Kalkıyorum penceremin yanından,
yavaşça perdeyi örtüyorum.
Sensizliğimden ötürü bir ağ boğuyor beni,
kendimi dışarıya atıyorum.
Şehrin karanlık sokaklarından yürürken
Sokak lambaları aydınlatmıyor yolumu.
İçinde sen olan her şey bir bir karşıma çıkıyor.
Hiçbir şey ısıtmıyor içimi
Donmuş ellerimle dokunamıyorum özlemine.
Rüzgâr her estiğin de biraz daha açılıyor yaralarım.
Ben biraz daha üşüyorum sensizliği her tattığım da…..
Evet, acı veriyorsun bana.
Ve bu yüzden kalbim ağırıyor çoğu zaman
Ben hep bu anlar da fark ediyorum
hayatımda hiç gökkuşağı olmadığını
Her şey ya gri, ya siyah,
Kimse hayatının gri olmasını istemezken,
Ben ömrümü griye boğmak istiyorum.
Çünkü grinin olmadığı yerde,
siyah hâkim benim hayatım da.
Ve siyah ilmik ilmik öldürüyor beni
Karanlığın içinde dar bir sokaktan geçiyorum
ve hiç bitmeyecek gibi görünüyor bu uzun yol
Git gide kayboluyorum hayatımın boşluğun da..
Güneşin ne zaman doğacağını soruyorum kendime.
O zaman da ses yok,yanıt gelmiyor benden …
Gündüz YAVUZ..