Yine aylardan ekim
Tarihi yirmi yediyi vurdu
senin ardından gözlerime yağıyorken yokluğun
gözpınarları delinmiş gökyüzü gibiyim
taştım hark kanalardan küs denizlere
ağırlamaz dalgalar beni ,ağırlayamaz
kollarında isyanım çırpınıp durur
şöyle özgürce ,bağıra bağıra ağlayamam
yokluğunda alabora olmuşum be Zeynep’im

sonbahara yakışır belki de yokluklara
yağmur yağıyor su içinde çaresiz umutlarım
bir hayal defteri ıslanır benimle beraber
sen susarken Zeynep vedan yakılandı kulaklarımda
cevap vermedim,ondandır dilimin lal oluşu
kader kerpiçle ördü duygularımı,çağlayamam
nasıl da lalım, ecel fermanına be Zeynep’im

hep derdim ki
hüzün bende nadas bırakmış sevinçlerimi
yarım kalmış düşlerini sahiplenmişim
pembe patikler örmüşüm,
minik bir kız çocuğuna
ve anne ninnileri doluşmuş küçük odama
emanetler kutsaldır elbet, düğleyemem
emanetin başım gözüm üstüne be Zeynep’im

yıllar çok yaraları açtı kapattı
bekli de ben öyle sanıyorum,kimbilir
bir ama misali aktım sütlü şafaklara
karanlıklar içinde görmedi kimseler senli düşlerimi
senin gidişindi asıl benim yetimliğim,
elimden gelse,yakardım dünyayı,sağlayamam
biliyor musun çaresizliğimi be Zeynep’im

biz büyüdük, kalem tutuyoruz
mektuplar yazıyoruz,uçları bazen yanık
bir tek senden cevap alamıyoruz
onun da yalanı hazır
melekler konuşamaz sadece dinler diyorum
o yüzden yazdığımız her mektup birikiyor bir kara kutudan
yüreğimi de yakacağım ,kor alevlerde,söyleyemem
artık gel bu canı, bizden al be Zeynep’im

dost olan dinlesin
kara yazgımın bedeli astı beni gül dalına
oy ki oy,of ki of ,emanet bir anayım,yokluğunda
goncan açtı avuçlarımda,şimdi
mis gibi kokuyor saçları,bebemin
baldan tatlı dili gülmeyi öğretti gülüşler mahrum yüzüme
kahkahalarım yavrumuz içindir, be Zeynep’im

oysa çok küçükmüşüm ben
o bana annelik ediyor
sevgiye merhamet kesişmiş yolumuz
Sevgi deryasında büyüyoruz