Bi düş idi;Bir pazar günü cellâtların en büyüğü kalbime kurban etmiş Öpüşmeyi öğretiyorum Birçok hemcinsimin dilinden hiç düşmeyen Bu tuhaf adama Onun mavi çizgili gömleği üstümde ve Onun kolları belime dolanmış Ne hükmüm geçer bana Ruhunu kurt sürülerine kaptırmış gibi Susuyorum bile bile omuzlarıma Unutuklarımın göçünü yüklenmişim Yani şu kalbimi çok kırığa ayırdığımı Bir kez daha hatırlamakla yetindim. Göz bebeklerimin içinde bir çocuk eli uzanıyor bana belki o eli tutmak bir yanlışlığı düzeltir Fakat büyüklük hep bende kalıyor Boş geçen vaktin İntiharına ilk defa rast gelmiştim Bedenim aynı çıplak kemanın tellerine benziyor Bir name; Diğer nameye yabancı geliyor Soğuk bir akşamı uğurlamış el ayaklarım Sonra rüzgâr anlımda ki tere ettiği ihaneti Üfleyip kuruttu Kadınlığın devleştiği göğüsüne kapaklanmış yüzüm fakat Onun bedeni bir fısıltım ile işkâl altında "bir pire için yorgan yakan " Kalbim asıl kendini küle çevirmiş de Farkın değilim Ah ben Ne uyanık kadınım Ve yeşil gözlerin hatırı büyük Hürmetle öptüm Bu pazar evdeydim Ne olduysa İki gözünün anlık kapanması ile oldu... |