şiiri okurken aklıma yaşadığım bir olay geldi;
ankara etkinlikleri için afiş asacağım kızılayda
vergisini ödemiş gerekli izinleri almışım gönül rahtlılığıyla zabıta notkasına gittim.
elinde telsiz cello bello bir adam;bir türlü laf anlamıyor...yavaş yavaş asabım bozulmaya başladı
bak,anlamıyorsun.dedim
yüzüme baktı dik dik
olmaz kardeşim dedim...
müdürün akrabam,diğer müdür arkadaşım desem ayıp olur diye düşündüm..utana sıkıla "ben şairim" dedim gülerek..
beni aşağıdan yukarıya doğru şöööyle bir süzdü..kılığıma kıyafetime baktı
- ya git işine be adam..sen hep şair olsan ne olur" dedi..
öfkem geçmiş gülmeye başlamıştım...iki saat sonra müdür asın deyince kendi elleriyle astı afişi ve ben teşekkür ederek ayrılacakken mahcup bir eda ile geldi kulağıma eğildi
- kusura bakma kardaş..ama sen hiç şaire benzemiyorsun ki...

İki gün sonra telefonda falan konuşupta hiç karşılaşmadığım bir dostum ankaraya gelmişti.haberleştik ve buluştuk...
- yahu o şair sen olamazsın..paspal,bakımsız bir adam..seni deşifre edeyimde o güzel şiirleri yazan şairi bir görsünler,karızması bir çizilsin dedi...nasıl gülmüştüm..

Biz anadoluyuz derken biraz da biz böyle severiz
içimizdeki gibi yalın sade ve abartısız...yüreğimize konan sevgi hamurunun mayası öyle güçlü ki hiç bir yerde olduğumuzdan başka görünmeyiz...

şiirin anımsattıkları bunlardı
sitemleri de vardı ama onlara bakacak ve dert edecek kadar ehemmiyetli görmedim
alınacak dersler alınmıştı zaten..sevgiler saygılar