Bir ulu ağaç misali insan
Boyu yücelerden yüce
İnsan sevdası kadar insan
Bir ulu ağacın gölgesinde
Bin koyun eğlenir derdi babam
Bir can taşıyorsa insan
Bir ulu ağaç gibi olmalı zaman zaman
Çözüldükçe sözlerdeki mana
Anlardım babamın söylediklerini
Bir ulu ağaç olmalıydı insan
Toprağa tutunmak misali

Elmalar ve gölgeler büyüttüm
Aşkın gücü adına
Kök saldım topraklara sevda sevda
Seven insanlara yarasın diye
Elmalar büyüttüm can kırmızı
Kimisi taşladı insafsızca
Kimisi acımasızca vurdu bağrıma

Oysa ben bir ulu ağaç gibi
Sevgiler asmıştım dallarıma
Meyvelerimle tomurcuk tomurcuktu sevda

Birileri veda etmemi istedi
Sevme dedi O nu
Birileri güçlü sandı kendini
Öldürmek, vurmak istedi beni
Hiçbir kahpe kurşun işlemezdi
Senle dolu yüreğime biliyorsun
Ben de yıkılmazdım kolay kolay

Bir gün sevdalı iki yürek
Buluşuverdi gölgemde
Önce bana baktılar derin derin
Sonra hayallerini yazdılar geleceklerinin
Adlarını kazıdılar göğsüme
Bu kez canım hiç yanmadı
Sonra sıkıca tuttular el ele
Kız yasladı başını, sevdiğinin göğsüne
Konuştular hem havadan hem sudan
Ufukta ayrılık vardı anlaşılan
İki damla gözyaşı süzüldü toprağa
Sanki yandı ciğerim
Bana kurşun işlemezdi, bilirsin
İki damla göz yaşına yenildim


Unuttum yüreğime açtığın o yarayı
Dalıp giderken ufka
Dal bile sallayamadım Güneş’e
Bende sana iki damla yaş bıraktım