unutulmuşluğun hikayesidir bu...

özlemin dili olsa diyerek;

rüzgarın renksizliği gibi
suyun hayat verişindeki kokusuzluk gibi
elle tutulur bir şey bırakmaz ardında
anılarda olmasa...

ilahi...

sevdanın artığıdır gücümün ahengi
direnmek bir ülke gibi
halkı olmasada...

sevda çiçeklerine şarkılar söylemek
sevgili diye...

özledim...

bölünmüş uykularımın şarapnel parçası tesirinde
silkinerek uyandığım rüyaların esiri
gözlerim gözlerini arıyor
sevgili...


ah eylülün yalnızlığını ardıma gizlerken
ekimin ayazı üşütüyor diyerek saklıyorum
sensizliğimi...

titrek yanan mumların alevinde gizli sırlar var gibi
her gece bir mum yakıyorum balkonda
dumanında kokun gizli gibi
bilmiyorumki kimi buldunda benim kadar sevdi...

şimdi bakma sen buralı oluşuma
ne kadar göçler yaşadım
ardımdaki yollar bilir sadece
kaç geceyi adımladım
sabahlar gelsin diye
bitabım...

ülkem vardı
gölgem,
sana gelişimdeki her şehir şahit
koşardım
mesafeler kısalsın diye

söyle bana sevgili
neden gittin
neden neden

kim çaldı yüreğini yüreğimden
ben şimdi halksız bir ülkede
tek başıma kralcılık oynuyorum
gel kurtar beni
beklemekteyim...