ipsiz uçurtma...
gök yüzü
sarısından sıyrılmış kızıl laleydi avuçlarımda açmış yükseldim! parmaklarımın ucunda. herkestim ama " herkesin hiç kimsesiydim " farkına vardım ama ağlamadım.... kabuğu ardına düşmüş yılan misali ardıma düştü sıyrıldığım her şey yükseldim bulutlar başımla eş ama değdirmedim yalnızlığımı kimselere elleştirmedim gördüm ki hüzün yüzümde nakış aynalara yalvardım anladım anladım ki yer gök birbirinin aynı bir ben farklı bir ben el bir ben herkesin hiç kimsesi yinede ağlamadım. tan yeri şafağa çaldığında zifire düştü rengi ama gece değildi derlerdi ki; "sabahın en koyu ilmeği dokunur şafağa gün dolandığında" en karanlıklar bile sabahın muştusuydu güneşin coşkusuydu karanlık bir bende yoktu zifrin ardına düşmüş aydınlık anladım ama ağlamadım itildiğim dünyadan cennet özlemleri sardı al beni yanına vefalım... |
Tebrik ederim.Saygılarımla.javaquantron