Zelal Yokluktur...

Dinle Zelal!
Şiir pusudur!
Aşk pusudur!

(1)

Gece birikmiş gözlerin
Siyah saçların
Kıvrım-kıvrım kirpiklerinle,
Kumral teninin kadife şarkısıdır aşk…

(2)

Sana bir gün gitmeler düşer
Bana kalmalar
Dinle Zelal!
Perçemin anlına gölgeler düşürür İçtenliklerinin yerini sorgular alır. Anlamaya çalıştıkça başın önüne düşer, kirpiğin ıslanır. Unutma hayat beşiğidir acının.

(3)

Talanlar düşer yüreğine
Mevsimsiz yağmurlara tutulur gövden
Günahların kiri gölgeler hayallerini
Gün akşama dönerken
O rengârenk ufuklar
Bakışlarından af dilemeye yeltense
Acı bir hıçkırık böler suskularını
Zelal!
Toprağın duası ölüm olsa
Ayrılığı anlamak için
Yaşama direnir insan…

(4)

Mutluluğun resmi
Derme çatma bir çerçevede
Kirli bir camın ardında saklıdır
Zelal!
Aşk söyletir, ağlatır.
Geçmişin hüzünleri birikir içine
Unutursun denizleri taşlamayı
Belleğinde anılar oynaşır
Kendinle kavgaya tutuşursun
Kırgınlıklar sarar yüreğini
Unutmaya çalıştığın her şey
Baharda açan çiçek gibi
Tomurcuklanır beyninde
Kardelenlerin filiz verişi gibi
Üşürsün…

(5)

Gitmeler,
Yakana yapıştığında
Unutursun aşka dair ne varsa
Vurgun yersin hasretlerin elinden.

(6)

Düşün Zelal!
Çocuksu gülüşlerimi kuşansam
Affa dair ne varsa peşine salsam
Bıraksam ölüme adaklar adamayı
Yeniden doğsam
Asi “ Nil ” gibi kıvrım-kıvrım kıvransam
Bir sana sevdalı yüreğimin
Sesime ses verip
Duyar mısın?

(7)

Umutlar kuşandığım zamanlarda
Zifir karanlıkları silmeye kalksam
Gurur kırbacından sakınmazsın özünü bilirim
Oysa “ Aşk ” boyun büküştür bilmelisin…

(8)

Bir talana oynuyor yüreğin
Her şeyi yerden yere vuruyorsun
Bak ki eylül yakana yapışacak
Her yaprakla bir umudu daha düşüreceksin toprağa
Ekim aşksız bir mevsim
Kasım ayazlar taşıyacak, dokunmadığım tenine.

(9)

Yeniden yazacaksın her şeyi
Kalemin kutsiyetini unutarak
Bir miktar gurur
Bir miktar yalan
İnkâr edeceksin
Kendini
Beni!

(10)

Direnmek haklılığın doğurduğu oğuldur.
Kısır döngülerinde gökyüzünün mavisini istemek
Günahların gölgesinde
Cennet düşleri kurmaktır.

(11)

Takvimler günleri art arda eskitirken
Zafer sarhoşluğunda
Yenilgiler yudumluyoruz!

(12)

Farkında mısın?
Gölgemiz bize benzerken
Gün geceye döndüğünde
Yok, olan gölgelerdir
Kalan biz.

(13)

Unutma!
Gidişlerin ardından
Zengin kalabalıklardan
Yoksul bir yalnızlık düşer payımıza…

Şiir pusudur!
Aşk pusudur!
“var mısın birlikte ölmeye”