Göçebe Çocukluğum +--- Göç, çocukluğumu özetleyen BÜYÜK kavram. Göç, hayallerimi yarım bırakan zorunlu ders’im. Göç, annemin çaresizliği, babamın suskunluğu... Göç, benim hikâyem... Çocukluğum göçebe cümlelere gebeydi Her an sahip olduklarımdan birkaçını kaybediyordum Bazen yüksek yüksek baktığım dağlarımdan Bazen yemyeşil uzandığım çimenlerimden oluyordum Doluyordum dinmez acılara Göğümde gri bulutlar resmi geçit yaparken Çocukluğum göçebe durumlara alışkındı Sevdiklerimi bir bir yitirmek olağandı Kâh yaşıtlarımdan parçalar kopuyordu Kâh büyüklerimden ah û figanlar yükseliyordu Ben umutlarıma sımsıkı tutunmaktan vazgeçmezken Çocukluğum göçebe öykülere ev sahipliğiydi Kürtçem Türkçeme yavaş yavaş boyun eğerken Daim yasaklar uğrardı özgürlüğü bekleyen kalbime Daim karabasanlar kurşunla uğrardı her geceme Ben yeni bir sabahı güzel bir şiirle karşılaşmayı umarken 1 Ekim 2010, Mardin |
kürtçe’m türkçe’me yavaş yavaş boyun eğerken
TEBRİKLER ŞAİR YÜREK ÇOK GÜZELDİ. KİMSE KİMSEYE BOYUN EĞMEK ZORUNDA DEĞİL. HERKES KENDİSİNİ YAŞATMAKLA SORUMLU....