Dumanbir ağır dumandır ki, zindanlarımda gece, aşk içinde gözü pek, suretini sürükler. yemyeşil gözlerine, bir an gönlüm düşünce, ruhumu bekleyen hınç, haydi gel sesime der. ondan bir nefes gibi yıllar beni bürür de, kalkmak, kalkmak isterim, onu kalbime alıp. bir türlü beceremem, çöle kadar yürür de, yazık, o bir taze gül, bense küften bir şarap. ardımdan bir şamata duysam parçalanırım; onu bir başkasına yar oluyor sanırım, görsem mendireklerde kararan bir ışıltı. varsın, bugün bir çığlık kopmasın boğazımdan bana hoyrat bir yatak serince kadim toprak bilirim, gitmeyecek, bir ay gibi başımdan... |