Buluşma
hayat ile ölümün buluşma vakti
bütün tiktakları durdu saatlerin kalbim için diktiğim bu kefenin kanları kimindi kim en çok yara aldı o cenkte öfke yıkılmaz bir kale olmuşken ruha kim bu sancımı burgaçlayan durmadan ki külleri yitip gidiyor zamanda kim bu çatlak aynalarda, gözleri elinde bej kaşkol, hazan gülü, boş tabanca ne olur susma ve durmadan haykır ki bir zaman sonra yüreğimi görürsün belki ölümden uyanan ıssız sabahlarda |