Ey Elleri Şiir Kokan İstanbulAğ(r)ısı çöreklenmişken teyel teyel üstüme gitmelerin Çığırtkan naralar atar martılar Oysa; Daha dün gülüşlerimden yazdığın şiirleri okurdun Aldanırdı yüreğimin çocuksu telaşları Alaturka hayallere dalardım İstanbul tüm şiirlerinde Sahillerinde ışıldayan gözlerim ve yokluğunun çırası yanmış Son bir ümit yitirilmiş düşlerde tecelli eder mi vuslat Unutulmuşluğun yorgunu yaralarım derinden kanar Yine dağıttın umutlarımı sebepsiz yere esen rüzgâr Geliş vakitlerine bahşedilmiş dualar sürdüm dilime Haykır ne olur! adımı O son vapurun yanaştığı iskeleden Boğazımda düğümlenen tüm şiirler İstanbul tüter Nisan Mayısa demlenirken işgal altında ki türabım Hasretini çeker genzine iyot kokan kıyısız tenhalarından Hiç bu kadar kifayetsiz kalmamıştı kelimelerim Ruhumun girdaplarında çöreklenen azabın resmini çizmekte Ey; Elleri şiir kokanım! Sükûtunun yokuşlarında yoruldu gözlerim Kaybettiğim nem varsa uğrunda boğuluyor boğazın dalgalarında İzin ver bu baharda cümlelerimden umutlar uçurayım sana İstanbul! Hücrelerime sinmiş aşkın susuzluğumu bozan tadı Nafile bir ibadetin sunduğu hazdır kollarında can vermek Ey; elleri şiir kokan İstanbul! Nuray AYHAN... |