/.. böğürtlenler vardı dere kıyısını mesken edinen
tutarlardı süzgeç gibi her şeyi, akıntıya kapılıp gelen
neler, neler olurdu, en çok da su kanalı boyunca uzanan
cennet görünümlü bahçelerden olgunlaşmadan kaçan
elmalar ve narlar vardı suya atlayan.../


Kökleri bu coşkulu topluluğun içinde kaybolmuş
göklere başkaldıran bir çınar ağacı var olmuş
köpük, köpük akan sulara tepeden bakmakta
usulca yaklaşıp yanına, tutundum bir dalına
bu seremoniyi kuşlarla böcekler de izlediler uzaktan…


Sen çınar ağacı;
sana gelen yollar hep dümdüz ya da kumsal sanma
öyle yerler var ki, sarp kayalıklar ve dikenlerle kaplı inan buna
bak işte sana geldim, güvenle yasladım sırtımı sırtına
önce sevdiğimin nehir gözlerini resmettim
sonra da rastgele şekiller çizdim serildiğin toprağa…


Bakışıp durduk bir süre öylece resimlerle
onlar birden gerçek oldular ben ise rüya
derken ağaç dile geldi… Dokunsam ağlayacaksın dedi
istiyorsan ağla hadi ağla ne duruyorsun
belli ki onu çok özlüyorsun
varsın akıttığın gözyaşların sevginden olsun…


Düşün bir kere, ne onun kadar seven bulabilirsin
nede bir başkasını sevebilirsin artık ömrün boyunca
madem çok sevdiğinizi söylüyorsunuz birbirinizi
böğürtlen dikenleri bile tutmuşsa suya kapılıp gelen her şeyi
hayal bile olsa, siz de sımsıkı tutunun sevginize
sakın bırakmayın ellerinizi, kenetlenin birbirinize
hastalıkta ve sağlıkta, iyi günde kötü günde…

Hatice AK
27.08.2010