Sesimi Çalıyorsungeceyi tek başına yırtıp sabaha yürüyorsun şafağı yabancı yüzlere terk eden kokusunda yosun gizli kıyılar boyu yokluğun uzaksın yaşanmamış sevişmelerden anlık ölümlerden uzak ve hazdan sesimi çalıyorsun / soluyorum soldukça zehrimde siyahî kan oluyorum tenimde sonbahar kokun bir öksüzlük son nefeste ruhu azaba gömen kanayan tek vedâsın yanağında baykuşun dakikalar çürük / yıllar da göğsüm kilitlenmiş asi beyaz saçlara leylaklardan sarhoş ve erguvan renginden çığlıklara mahkum başımı şu sokak aralığından uzatıyorum bahçeler soluksuz kapılar hayale dalmış kör bakıyor aldırmadan geçiyorsun lügatimde kelimeler gitgide yalpalıyor bir yaban destanı yokluğun ADALI Dergisi / Temmuz 2007 Feride Özmat |