Amailkyazdı sıyrılıp çıktın masaldan hep akşamlara saklanırdı yoksulluğum hani ’düşsüz yaşanmaz’ derdin ya yaşadım yere basmamacasına koştum hatta hiç soluklanmamacasına yüzümü kesif gölgeler sardı da elimde olmadan tenimde nüksetti sanrılar ilkyazdı yalan değildi gecenin koynuna ihtirasla dağılan durmadan ağına düşüp yanıt beklediğim devasa sorgular ve ağıtlar ah o susturulası ağıtlar ey kanayan ruhum sonunda anladın mı nasıl çoğalmalıydı ışığın kavrulup simsiyah alazla fütursuz kayboluşlar tükenirken bir bir unutmalara sarıldın ansızın ve her defasında biliyordun ilkyazdı yaşam tomurcuğa durmalıydı ama... Feride Özmat |