2
Yorum
0
Beğeni
4,0
Puan
1142
Okunma
insan yaşadıkça
kurşun biriktirir yaşamaya
kendi elinde duramayan
başkalarının yüreğine doğrulan
insan yaşadıkça
ayakları tutmaz olur
sahipsiz kalan kaldırımlar öksüz
omzuma konan kuşların
tutunacak dalı olmayan
insan yaşadıkça
işte
tüm evrenin sessizliğini bozar
patlamaya hazır bir karınca yuvası gibi hevesleri
her konuşmasına bir insan daha doğar
insan yaşadıkça
güneşin rengi hep sapsarı
girdiğimiz apartmanların kokusu ölümden uzak
yumruklarımız hep yarını gösterir
insan yaşadıkça
mutluluğa dokunan her insan gibi
çaresizliğini de unutmayı öğrenir
mutluluk denizinden çıkınca hemen ölen
bir balık gibi
ama
insan yaşadıkça
yaşamanı sağlayan annen gibi
kendi ölümünün annesi oluyorsun
4.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz