farkında değilsin
ama herşeyden korkuyorsun
gözlerin kör
kulakların sağır
vicdanın korkun gibi orospu

kendinden başkasına güvenmiyorsun
anan baban bile sana yabancı
korkunla büyüyor geleceğe ulaşıyorsun
hiç korkmamış gibi davranmaktan usanmıyorsun

korktuklarının üzerinede gidemiyorsun
çünkü zayıfsın
aşağılık gibi gözükmekten korkup gülüyorsun
dağlar daşlar gözlerinin içindeki garip çizgiyi görüyor
gülerken ağlayan kan gibi iki damla yaş

korkmak istememeyi hiç hayal etmedin
gönlünce dünyanın tüm yeşilliklerine koşmak
sevgilinin dudaklarında geceleri uyumak
olmuyor
korkunun yüreğine dikilmiş sızıları
seni insan yapamıyor

insanım diyorsun halbuki
sorumlulukların sayesinde insan olamamandan utanmıyorsun
gözlerinin önünde ne acımasızlıklar yapılsa bile
insan olduğunu anlayamayıp acı bile çekemiyorsun

hepimiz insanız
hepimiz hiç yaşamamış biri gibi hayallerimizi istiyoruz
etimiz kemiğimiz kurumuş çöl gibi
bizi gerçekten mutlu edecek yağmurları bekleye bekleye
sızılarımızın sıcaklığına dayanamayıp eriyoruz

insan olmaya çabalıyorum
gururumla yaşamak bu acımasızlık diyarında
insanların bana manyak gibi bakmasından utanmamak
ölüme gidecek tek bir insan tüm insanlığı kurtaracaksa
o ölümü gerçekleştirmeye hazır mısın.