Ahraz Bir Gürültünün Şafaksız SancısıŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiir çalışması "Haydi Şairler Hep Beraber Şiir Yazalım " başlıklı forum konusundan çıkan sosyal bir oluşumun eseridir...
ben küçüktüm duvarlar büyüktü uyku kırıkları döküldü üzerime küçüktüm ve çaresiz beyazdım kirlendi ellerim bir ses ki kulağıma acı üfledi öldü bedenim anneler ağladı başımda babalar saf tuttu namazıma sessizce el salladım onlara göz yaşlarımla ben küçüktüm duvarlar büyüktü... ben küçüktüm ansızın omuzumda ağır bir yük gözlerim boşluktan daha büyük emin değildim, ne gökten, ne yerden acının ağacını diktik, bakın anlarsınız gözlerimizden küçüktüm ama duvarlar buyuktu yıntılar vardı etrafta acılar haykırışlar kulakalrımda ellerimde boş boş umutlar gözlerim kanıyordu depremlerde toprak sallanıyordu ayakalrımın altında ben küçüktüm! avuçlarımda annemin saçları bacaklarımda kardeşimin kırmızı sessizliği sustum ahraz bir gürültünün şafaksız bir sancısında bitti an... ben küçüktüm sessizlik büyüktü ama sensizlik büyüdü anne sonra çığıklar ve sonra içim sarsıldı büyüyorum anne tüm sancılarla içideki sarsıntıya inat ben ne kadar küçüksem, yıkıntılar o kadar büyüktü çığlıklarımı kimse duymadı anne her taraf toz /toprak ölüm kokuyordu adı, onyedi ağustos depremiydi... dualarım büyüdü dilimde sözler aralıklı , konuşmalar çoğuldu göğümün ışığı söndü bir anda deprem uykusundan uyandı Yazan/lar :karanlikbeyaz , GİZEMLİ YÜREK , EMİNE45 , rdemir , Mehtap ALTAN , aemin , hyazici58 ... |