İsmini yad edince boğazımda eriyen
Dilimde hece hece sözüm sen kokar baba
Yırtsam aslının aynı damarımda yürüyen
Dökülen her damla kan özüm sen kokar baba

Güneşin sırça yüzü yere düşmüş üzmesi
Her şeyi ince elek yüreğinde süzmesi
Başı dik alnı açık gurur ile gezmesi
Saçları miski amber kızım sen kokar baba

Can babam hasretine ciğerimi dağladm
Köşe bucak saklanıp içerime ağladım
Ayağımı kaldırıp omuzumdan bağladım
Yine yürüdüğüm yol izim sen kokar baba

Gamzeli yanağının alt ucunda ki süste
Vakitsiz koparılmış dudağımda ki beste
Kapağı açılmamış bağrımda deste deste
İçeriden kilitli gizim sen kokar baba

Giderken bende kaldı nefesinde ki buğun
İnsanlık denen kuşu gözünden okuduğun
Mahir ellerin ile kırk yılda dokuduğun
Aynı toptan kesilmiş bezim sen kokar baba

Ola ki soğuk sudan içip sızlasa dişim
Derman diye sokulup ellerine değişim
Boynumu yana asıp suskun dudak eğişim
Anneme oynadığım nazım sen kokar baba

Albümlerde sararmış resimleri öperken
Yelkovanı katledip şafak vakti sökerken
Gözlerimde ki seli kucağıma dökerken
Kirpiğime yapışan tuzum sen kokar baba

Şimdi böyle uzakta gurbet mi bunun adı
Bozuldu soframızda çayın ekmeğin tadı
Yastadır cümle alem tutmaz kolu kanadı
Yüreğim ateş topu közüm sen kokar baba