’çıktısı yok mu görmelerin’’

mendebur bir yapışkanlık
kirli elleriyle eritir ferini sevincin
büküsü tutsak eder yüreğini
aşk sanırsın köleliği
kendini verdiğin
geçmişinden kopan bir parçadır geleceğine...
Halil İbrahim’in oğlu Nihat’tır
özgürlük eceline
adın toprak olsun kör Salih’in kızı
aşk dilencin gömüldü geceye

böylece

bakıyor fakat göremiyor
ne yakını
ne de yakınsadığı içini
insan

’‘topraktan geldik toprağa gidiyoruz’’
peşinde koştuğumuz uzak düşlerimizdir
uzanamadığımız
bin bir gece masalımızda
dinemiyoruz bir türlü
rüzgarın uğultusuna

Maslak’ta bir tan ağardı
Haymana’da bir an...
Kilis’te... insan
kanadı

bıçkın bir delikanlıya
bir aşk yuvalandı
kuluçkalaşmış yüreğine
sürfe bırakmakta tutku
göremiyor... göremiyor bir türlü
başı bulutlu...

zorundaya adadığımız komik yanlarımız
uğultulu sonbaharımızdır
görmen gerek
örmen...
zamanı akıttığımız
septik çukurumuza
... dönmen gerek

bir dingisi olmalı insanın elbet
içinin fırtınalarını bentleyen
bir itkisi
hışmı körelten bir beklentisi

giz kokuyor her birimiz
gizlenen yanlarımızda
işlediğimiz sayısız cinayetler
tiz kokuyor...

görmen gerek