Mecnun misali seven, Kerem misali yanan,
Masalla büyüttüğüm, bir çocuk var içimde…
Hasretinden her gece, belki yüz kez uyanan,
Ninniyle uyuttuğum, bir çocuk var içimde…

Düşürmez yar ismini, dilinden bir saniye,
Ben de bilmem, bu kadar, derinden sevmek niye.
Sabret, her kışın sonu, elbet bahardır diye,
Hayalle avuttuğum, bir çocuk var içimde…

Dünya, cennete döner, sevilmenin farkıyla,
Ya da cehennem olur, hicran denen korkuyla.
Yürekleri titreten, şiir türkü şarkıyla,
Hüznünü dağıttığım, bir çocuk var içimde...

Bu özleyişin sonu, mutlak vuslat sanıyor,
Belli değil, aşka mı, çileye mi kanıyor.
Sanki mahzun yüreği, volkan gibi yanıyor,
Nârını soğuttuğum, bir çocuk var içimde…

Aksam olur, gam çöker, ümidinin yerine,
Ayrılığın mühleti, kayar her gün yarına,
Gözyaşını güçlükle, çevirip içerine,
Gözünü kuruttuğum, bir çocuk var içimde…

Bir an geliyor, lâkin teselli kâr etmiyor,
Nazlı yârin yerini, kuru laflar tutmuyor,
Takat hicran yükünü, taşımaya yetmiyor,
O an zor zapt ettiğim, bir çocuk var içimde…

Neyleyim ki, sevda bu, ona bir şey diyemem,
Derdinden inledikçe, ben de bir şey yiyemem.
Yar sevmeyi çocukça, boş bir heves sayamam,
Kendimle bir tuttuğum, bir çocuk var içimde…

Veli BOSTANCI