SON DEMLERİM
Öyle yorgun , öyle yalnız
İliklerimde dolaştı korkularım zamanlı zamansız Her mevsim yeşildim ya içimde kaldı gözyaşlarım Kırgınlığıma susuyorum diye acım yok sandınız... Herkes ayaktayken bir ben alçaktan baktım Gün gün, doğup büyüdüğüm topraklara karıştım Yaralı sorularım karşı dağa uzanamadan kaldı yanıtsız Bu ormanda yüreğine hasret kazınmış tek ağaçtım Bazen tek söz bırakmadılar söylemeye Göremeyen gözlerine bez bağladılar, sustum Sonradan gelendim onların körebesine Uçurtmalara uzak, yere yakın, oyunsuzdu çocukluğum... Herkes kendine yükselecek bir gökyüzü kiralamışken Bir şeye son kez bakarsın ya çok severken, Güneş kimseye sormadan doğdu yeni güne Ben öylece baktım ışığa, karanlığı süpürürken... KEZİBAN ÜLKER 04.08.2010 bana bu şiiri yazdıran, hayatın satır aralarında kalmış ayrıntılarını ve güzellikleri hiç es geçmeyen sevgili yasemin’ ime... |