Hani Yetimin Başı Okşanırdı Anne!
Yarın bayram sabahı anne,
Ne kadar sevinçli arkadaşlarım. Kimisi bayramlıklarını gösterdi sevinçle, Benim hiç bayramlığım olmadı anne! Hepsi de heyecandan, uyuyamamışlar. Ben de uyuyamadım anne! Daha üç yaşındaydım, tanıştım yetimhaneyle. Önceleri; amcamla, yengemde kaldım. Fazla geldi şu küçücük kızın. İstemedi yengem, yolladılar yetimhaneye. Hani yetimin başı okşanırdı anne? Hangi el uzandı başımı okşamaya? Hangi el uzandı gözyaşımı silmeye? Söyle anne! Hangi el uzandı, Düştüğüm yerden kaldırmaya? Ey azrail! Ne vardı bu kadar erken alacak babamı annemi. Yok muydu onlardan başka vakti geleni? Annem! Çok yalnızım şu dünyada, Başıma bir iş gelse kimse yok ardımda. Bak yine ağlıyorum mezarında, Ektiğim gülleri suluyorum gözyaşlarımla, Büyüdüm ama ben hala yetimim anne! Sessiz Peri 09.06.2010 |
Harika şiirini canı gönülden kutluyorum Peri.Yüreğine sağlık.
Saygı ve selamlarımla...