Dündü.
Çıkmaz sokaklarında masalar kurduğum.
Gözlerinin içinde eridiğim.
Aşkın adresini sorduğum.

Dündü.
Seni piknikte gördüğüm.
Bakışlarım saçlarında dalga dalga boğuldu.
Yüreğim bağrımda döğüldü.

Dündü.
Koca şehrin yalnız başına düşündüğü
İstanbul’un iki kişilik kaldığı.
Sevdaların uykuya daldığı,
İkimizin uyuyamadığı gündü.

Yağmurun çoştuğu,
Yıldırımların arzulara düştüğü.
Yangınlarda dudakların öpüştüğü
İlk gündü.

İstanbul’un ışıkları söndü.
Canhıraş nefesler yine döğündü.
Gönül deliler gibi sevindi.
Zambaklar,leylaklar açtı.
Hep ikimizin uykuları kaçtı.

Yıllar geçti.
Seneler kuşlar gibi uçtu.
Sonunda ayrılık bir bedel biçti.
Karacaahmette bitti yolculuk.
Ziyarete geldik çoluk,çocuk.

Sorma bana İstanbul’u
Kaynıyor çevremizde kalabalık.
Ama hala İstanbul iki kişilik.

Orhan Semiz
(karacan)