PRANGALI BAHARSonsuz geceden geçti Kalbi yırtık gökten fışkıran intihar Gün ağarınca, ağaran bir mevsim geçidi Lanetli bir yumağa sarılıp linçlendi. Sokakta kan kusuyor bütün bildik kaldırımlar Tarihsiz bir kent, tarifsiz bir yolda pinekliyor Bozkır ağıdı alacasında çimlerin uğultusu Rüzgârın notasız ezgisine eşlik ediyor uykudayken. O yaralı güzlerden yüzü yanık kadınlar geçiyor Gelincik tarlasında filizlenen aşk yağmalanıyor Dağların yamaçlarında akşamüstü bozgunları Hiçbir duanın dolduramadığı boşluğu başkaldırıya bırakıyor Bildik menekşeler, karanfiller, saka kuşları Bulanık bir yağmurun duldasız kollarında Kaypak ölüm rastlıyor şiirin son tümcesine Kederli ay suskunluğu çığlık gibi patlıyor Dışarıda sarı bir bahar prangalı ömründe İçimde fırtına kuşları ecelsiz çeyreğinde Hiç durmadan gül uykusundan geçiyor! 5 Eylül 2001 |
özellikle başlığı sevdim önce...
şiir başlı başına dilsel bir şölen...
"Gün ağarınca, ağaran bir mevsim geçidi
Lanetli bir yumağa sarılıp linçlendi."
mükemmel.
saygılarımla.