Ehlikeyf evler boğaza nazır dururken
Cafcaflı balkonlarında bordo papyonlu garsonlar
Elinde servis tepsileriyle
Cirit atıyor…
Aslında başlayan her yeni günde
Bu çöp yığınının efsanesi
Bittiği yerden başlıyor…


İtalyan mermeri merdivenlerinden
Yüksek ökçelerin yedi tepeyi titreten
Sesi yankılanıyor…
Maşallah
Gökdelen gibi bir kadın yalısından salınıyor
Bir diğeri
Dubleksinde ki portakal renkli oda da
Çivit rengi naylon kimonusu üstünde
Aynalara sırtı dönük gülümsüyor…


Kuduran arzularda uçsuz bucaksız günahlar
Sonsuz sanılan gecenin bitiminde
Saçlarında alkol kokusu
Ve sabaha düşen cinsel karanlık
Her şeyi yerle bir ediyor doğrusu…


Kermese hibe edilen gökyüzü gibi
Milyon mavilere bölünerek parsellenmiş
Kırmızı kalp desenli çarşaflarda
Birikmiş erkek yığınları ile
Kaçamaklarda…


Ağlıyor mu inliyor mu
Ne tuhaf ses
Kalın yeşil halının üstünden
Düşen süpürge kirpiğini toplayacaktı
Ah Anam Ahh..
Nasıl bir estetiktir bu
Yılkı Atları da bir zamanlar
Hoyrat,deli bir kısraktı…


Kemiklerini germiş
Nasıl bir hışımla havayı yarıyor
Kordon’un yanağına patlayan dalga sesi gibi kahkahası
Tavanı kubbeli elit mekanlarda
Ekmek kırıntılarını çiğniyor…


Ah..
O iri domuz adamlar
Sahipsiz bir it gibi peşinden koşturuyor
Göğsünde şişkin tepeleri andıran
İkiz sıradağlara iç geçirip
Yutkundukça yutkunuyor…





Faruk Civelek