Sabah,öğle akşam vardiyasında,
Açar kara ağızlarını ocaklar,
Burnunda can kokusu, ciğrlerinde kömürün tozu,
Başında puslu lambası,içlerinde hep korku.


Bir nefeste yüzer kömürün iziyle alınteri,
Sürmeli gözlerindedir ölüm endişesi,
Paydos zili çaldığında geçmiş olsun dilekleri,
Gün ışığında kaybolur karanlığın izleri.

Yüzleri gibi kaderleri karadır madencinin,
Oysaki tek dertleri ekmek parasıdır,
Patlar grizular karalar bağlatır,
Analara,eşlere, bacılara ağıtlar yaktırır.

Heyyyy! yer altındaki karaelmas,,
Senin için ne canlar gitti,
Yuvalar söndü,çocuklar yetim kaldı,
Geride gökyüzüne kara bulutlar dağıldı.

Henüz hayatlarının baharındaydılar,
Tanıyamadan kömürü,ocakları,
Beşyüzkırk metre yerin altında,
Toz duman,alevler arasında,
Göçüp gittiniz kara ocakda.....


RUHUNUZ ŞAD OLSUN KARA MADENİN BEYAZ İNCİLERİ.......



FİLİZ KARAKAŞ