ah! her uyanışımda
önümde açılan beyaz kağıt
çocuk gülüşleriyle
aklanıp paklandığım günlerim
yolumu kesen köpekler kadar
sahipsiz,öfkeli yalnızlığım ah!

/annelerin gözünde hiç büyümezdi o yamalı ömrümüz/

ah! dostlarım sizler
ne zaman sararsınız
yamalarımı bembeyaz bir kağıtla
anadan doğma yalnızlığımızla...

ah! dostlarım
o zamansız gidişleriniz
bırakılan hüzünler
bu yüzdendir
bir kayaya yaslanırım her gece
vurulurum amansız
düşerim anılarımıza...

gecelere acılarımızla başlar
bir masada kağıtlara gömerim hüznümü
bu yüzdendir
her sabah bir tabutla uyanırım
içimde büyüyen dağlarla yürürüm
yinede umut ekerim üzerimdeki toprağıma...

dindirir sanırdım hasreti
bir teselli sarhoşu olurum derdim
o kadınlarım,kızlarım,yarim, yarenlerimle
sokaklara bir öpücük getiren
üzerimde dinmeyen yağmurlarımla
ömrümü bir gecede
saatlerce durduranlarımla
ve akıp
nehirlerimle bedenlerinde taştıklarımla
hasretimi katardım aşklarımı
ah! bu yüzdendir dostlarım
belki de erken terk edilişlerim
bir sözcükle sizi bende derinleştiren
zamansız hüzünlenişim...

ve sabahları avlularıma kırık dallar
üşüten kırağılar düşürüp gidenler
ve gönlümün tam ortasına
hasretin minderini koyup
ayrılığı dillendirenler
sizler...

ah! şu benim toparlayamadığım geçmişim
içimde kimsesizliği oynayan gelecek telaşım
ve yazdıkça mürekkepte donan
kuruyan, solan ,solduran yanlışlarım
bu yüzdendir dostlarım
sallanıp dururum
bir çöp gibi rüzgarda
bu yüzdendir dostlarım
bir sarhoş gibi gezinirim
gecelerin esrarında...

söyleyin şimdi
ne zaman kalkar
üzerimdeki çürüten kahırlar
ne zaman aklarımı deler kardelen
elinde bir umutla karşılar beni
sizli baharlarla
ne zaman bir ırmağın kollarıyla sararsınız
ne zaman döner
geceme müjdeler katarsınız
bir su sesi olursunuz sevinçlerimde
ne zaman bir türkünün ezgisiyle
sofralarınızda diriltirsiniz beni
ne zaman dostlarım
bir duanın yeminiyle gömersiniz
ah! ne zaman dostlarım
gömersiniz yüreğinizdeki sürgünlerin
kanayan,dinmeyen yarasına beni...

İRFAN TEMEL