DÜN 23 NİSAN’DIŞiirlerle müsamerelerle kutlandı Küçücük yürekler mutluydu Gün onların günüydü değilmi Yüce Ata’mızın onlara en güzel armağanıydı Fakat Ayşe gözleri dolu dolu bakıyordu Oysa gülmesi gerekmezimiydi onun günüydü Etrafa neşe saçması gerekmezimiydi Hayır o dokunsalar ağlayacaktı Yaklaştım yanına saçını okşadım Korktu bir adım geri çekildi Gülümsedim elimi uzattım Bir adım daha kaçtı Kirpiklerinde asılı yaşları döküldü “Korkma gel sende katıl onlara” dedim Kafasını salladı olmaz der gibi Neden bu gün senin günün dedim “beni katmazlar ben onlardan değilim “dedi Öylece kalmıştım anlayamadan Bu gün sizin bayramınız eğlen sende dedim Üzgün gözlerle bana baktı Ve Ben eğlenemem “Akşam eve giderken para götürmezsem babam beni çok döver ”dedi Şimdi yaşlar benim gözüme birikti Yutkunamıyordum öylece kaldım İçim parçalandı küçük Ayşe’ye Hep pembeler çiçekleri görmüşüm Oysa her zaman bir yerlerde Bir yetişkinin ağlattığı bir çocuk var Ayşe’ye yaklaştım hıçkırığımı bastırarak Titrek bir ses ile sordum “nasıl para kazanıyorsun?” “mendil satıyorum abla” “baban hastamı çalışamıyor mu? “ ---yok abla babam gayet sağlıklı” “o zaman neden sen çalışıyorsun?” ---“sadece ben değil abla kardeşlerimde çalışıyor babama içki parası için” Damarlarımda kanım donmuş dinliyordum Ona bakarken birden “abla bir mendil alsana” dedi Elim titreyerek para uzattım “mendillerin kalsın parayı al” “yok abla yanlış anladın sen beni dilenci değilim alın terimle çalışıyorum “ Ve ben İnsanlığımdan utandım Küçük Ayşe’nin hakkı değil mi Ona armağan edilen bayramı kutlamak Yada ayakkabı boyacısı küçük Halil Onların bayramı değil mi Biz ne yapıyoruz hiç değil mi ****** ŞİİRİME SESİYLE DESTEK OLAN MELEĞİME TEŞEKKÜRLER ****** |