Tülsüden Bozma
Yürek körfezinden açıldığın zaman
Kimseler bilmez etraf ne halde Siyahlar giyinmişsin gözlerin ırak Beni her seferinde öldürüyorsun * Nargilemden tüten puslu bir duman Bu hayat bir daha yaşanmayacak Sorumlu değil hiçbir düşünce Kirpiklerini ellerime döküyorsun * İçimdeki bu güneş açacak gibi değil İki tahta sandalye yeterdi bana Oturup konuşmanın dayanılmaz ağırlığıyla Her yalandan sonra gülümsüyorsun... |