Yürürken hayat denilen yolda, bir çok olay, insan tanır/tanık olur insan denilen.. Bir film gibidir hayat denilen, ya da belki bir sahne.. Üç bölümlüktür aslında. Doğar insan hiç istemeden, isteği dışı:)) Sevilip başı okşanırken başlar büyümeye.. Büyümenin getirdiği zorluklarla başlar mücadeleye.. Anlatır hayat denilen bilmediklerini. Anlaması acıtır bazen. Dostlar olur o sahneye katılan, iz bırakan. Mihenk taşı gibi hep hatırda kalan. Güvendiğin var olan ve var olduğunu bildiğindir. Limanındır, sorgusuzdur.. Acında sevincinde yanındadır. Almışsındır yüreğine bir kez. Yer eder durur orada öylece.. Devam edilir o yaşam çarkında.. Döndükçe çark; geçim kaygısı sorumluluklar biner ve bazen hırpalar, acıtır, incitir.. Kızarsın, öfkelenirsin, isyan edersin.. Bazen dünyaya gelişine bazen de kader denilene.. Yanındakiler bir bir gitmiştir uzak ellere/yerlere.. Yalnızlık sarar ruhu bazense.. Kayar gider ellerinden umutların, kırılır hayallerin.. Anılara yaralı yüreğine sığınırsın.. Keşkelerinle, pişmanlıklarla hesaplaşırsın.. Yüzleşirsin. Ve o var olduğunu bildiğin gerçek dost/a o hayatının özel önemli isimlerine, kişilerine sığınırsın.. Bilirsin vefadır o/nlar.. Sonra.. sonrası budur işte hayat denilen aslında. Yok sonrası.. Sahne kapanır, film biter bir bakmışsın yok olmuştur koca bir ömür.. Geride kalan hatır gönül.. Götürdüğünse sevap/günahların, yaşadıkların/yaşayamadıkların...
Keyifle okudum hayatın içinden dizelerinizi, yaşanmışlıkları, geçmişle yüzleşmeyi..
Saygı ve sevgilerimle...