Anadolu'da Öğretmen olmak;

İnsana başlı başına ödüldür bir bakıma....

Neden derseniz....?

Onu da anlatacağım...

Hadi canım sende diyebilirsiniz...


Ben de başım gözüm üstüne der çıkarım işin içinden vesselam...

Zaten öğretmen olmadığımı yani bir mesleğimin olmadığını kim biliyor ki öyle değil mi...?

-Hemen Yanıtını vereyim, ilk zamanlar profil resmi olarak Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk'ün bir portresini eklemiştim de, sayfamı ziyaretiyle onurlandıran okur ve şairler öğretmen olduğumu düşünmüşlerdi, ben de öğretmenlere haksızlık olmasın diye değiştirmiştim, milli bayramlarda gene ekliyorum ama o gün için...

Yüreğimdeki Atatürk sevgisi hep bende olduğuna ve hiç silinmeyeceğine göre, profilimde olmuş olmamış sonucu değiştirmez elbette...


Kendimden bu kadar bahsettikten sonra gelelim şiirdeki ÖĞRETMEN öyküsüne.

Paylaşımı mızın giriş bölümünde ANADOLU'da ÖĞRETMEN olmak demiştik ya, biz oraya yani Anadolu'nun bir köyüne gidelim ister misiniz Mehmet Öğretmenimle birlikte...?

Muhtemelen babasından harçlık istememek için gelmişti onca uzaklıktan, insanı nasıl, okulu nasıl, açmı kalacak susuz mu hiç düşünmeden.


Köy yaşamını da biliyor olmalıydı ki hiç yadırgamış gibi bir hal sezmedik okulun ve köyün afacanları olarak...Yalnız biraz kıskanmıştık galiba, onun evi mavi, çatısı kırmızı kiremitli, odasının tabanı betondandı. Kovalarla suyu doldurup temizlemek derseniz ayrı bir keyifti biz çocuklar için.

En güzeli de Lavabosu v.s. evin (Prefabrik Öğretmen Lojmanının) içinde olduğundan, ne elini yüzünü yıkarken, ne de, ne de üşümüyordu işte, ya da biz afacanlar öyle sanıyormuşuz. Mehmet Öğretmen bir eliyle Nam-ı diğer Kopuk’u (asıl adı Mehmet), diğer eliyle beni kucağına alıp, önceden ellerimize tutuşturduğu bisküvileri biz ağlarken yiyişimizi izleyip kahkahalarla gülen öğretmenim..


Gülmesine sebep, ağlarken akan burnumuzun suları bisküvileri nasıl da lezzetli yapardı kim bilir, köpek dişlerimiz olmadığından belki de burun sıvımız yumuşatırdı.

Ama öğretmenimiz öyle sıcak ve öyle içtendi ki, bize gülmesi bile durduramazdı ağlamamızı, çünkü korkardık, ama sevgiden ileri gelen bir korkuydu bu yani sanırım öyleydi.


Sonra yanaklarımızdan şefkatle öper daha sıkı bastırırdı bağrına, o an unuturduk neden orada olduğumuzu ve biz de onu usulca öperdik çokça çıkar amaçlı, biraz teşekkür mahiyetinde de olsa.


Bilmem ki şimdi de var mıdır böyle sevgisini öğretmenine sunan öğrenci ve öğrencisine sunan öğretmen…?

Şaka elbette olmaz olur mu; Atatürk’ün izinde yürüyen öğretmenler, öğretmenlerimiz, selam olsun sizlere…

Saygılar Emeğinize sayın Kaşif Kani ERTÜRK.



haticeak tarafından 11/28/2011 6:12:53 PM zamanında düzenlenmiştir.