Lorin (IV)Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiir Esmer Dergisinde yayımlanmıştır...
‘’Aşk’a ve Kavm’e’’ simsiyah giymiş gelinler, kuşlar simsiyah, gerdeğe girecek nazlı bebeler. say ki; ilk deprem, ilk fırtına ilk keder. bir şair lorin’imi yazıp intihar eder her gözyaşı kurşun şimdi, her sevgili bir sitem. bir sadaka der dilenci, hayatı okşar. lorin’imden habersiz, bu şiir beni yakar. kim bilir ne yalanlar söyledim lorin’im bir köprü kadar sessiz, bir köprü kadar yalnız. ahh sonunda yelkenleri uçuracak rüzgara verdim nefesi ezberlediğim tüm yolları yitirdim yine bir şiir böldü nazlı uykumu lorin’imi emziriyor bir fahişe memesi bense; esrik bir yan arıyorum, zemheri soğuğunda. düşümde müjdeliyor tanrı insanı kavmimin kadını ölüme zılgıt çekiyor. kusmuksun ey yaşam, artık atıksın lorin’im uyurken sen sus diyorum bir şehir intihar ediyor, sessiz sedasız. çewlik’te bir genç talihsizce ölüyor. şiir yazıyor bu gece, uslanmaz şair. cudi’nin eteklerinden bir ruh uçarken, meram’dan mevlana; sevgilim diyor. en güzel yerinden vuruyorum hayatı geceyle sevişmek için merhamet oluyorum. lorin ölü mü doğuyor, bir anneden. sende bir çılgınlık sende bir matem sigara dumanı kavuruyor aklımı bir yargıç kararına gözyaşı karışıyor elindeki fotoğrafı okşuyorken züleyha ibrahim düşünde ahh kavmim diyor ey benim en küskün yanım ey beni ben eden sessiz sevgilim ayrılığın dua olur dilime bir kuş, bir böcek secdeye durur tanrım de, ey incili boncuk, lorin’imi hangi dinde yitirdim. unuttum ezberimdeki dilimi hüzün var bu gece, şehir intihar. bir yolcu tanrıya mı sövüyor. lorin, lorin diyor eli titrek dilenci, cezbe düşmüş, aşkı için yas tutuyor tinerci. türküler söylüyor âmâ, ahhh şaşkın. tarihin kıyısında rençber aziz yatıyor |