DOSTUMMUŞ !
Hep onu besledim, kendim doymadım
Karnı acıkınca "dostunum" dedi Dağ yollarındayken hiç ses duymadım Düzlüğe çıkınca "dostunum" dedi... Güya şu gönlümdü meskeni, yurdu Fırsatı bulunca sessizce vurdu Sürekli arkamdan konuştu durdu Yüzüne bakınca "dostunum" dedi... Hiç iz bulamazsın çamurda, karda Bu derdin elinden insanlık darda Menfaat ararken karanlıklarda Lambayı yakınca "dostunum" dedi... Gönlüm has ağaçtı, oldu kör çalı Kökünden budandı, kalmadı dalı Derleyip, toplayıp her türlü malı Önüne yıkınca "dostunum" dedi... Yüzünde bir maske, gönlünde perde Samimiyet ölmüş, insanlık nerde En has düşmanımken hain içerde Kapıdan çıkınca "dostunum" dedi... Meğer vazgeçilmez kaynağıymışım En güzel tatlısı, kaymağıymışım Alemin en kral manyağıymışım Kancayı takınca "dostunum" dedi... Öğrendim sonunda ve lanet ettim Saldırdım, olmadık hakaret ettim Oralı olmadı çok hayret ettim "Bunda yok sakınca, dostunum" dedi... Hikmet Nazlı |