An akar, alacakaranlık çöker
Hep rüzgârdı gelinciğin derdi
Kelebek çırpınışını andıran
Yol bulamaz yıldızsız gecede kendine doğru,
Kendisi içindi vakitsiz sitemleri…

Gelincik
Sen yellerden geçemedin
Ben, bilsen bu bahar en çok seni sevdim…
Hasret kalmış bozkırlar rüzgârla dansına
Benimse ellerimde titrer kederin
Yaprak yaprak, kırmızılarım tükenir önce…

En tadılmadık özlemler uğrar
Gölgenin düştüğü yere…
Bir papatya olamazsın sen
Ne de bir gül…
Kırmızılardan derme, çatma
Bir gönül…

Ve yine bir gelincik
Kanar, ağlar güneşle, saçar yaslarını
Dört bir yana…
Aldırmaz hiçbir kır çiçeği…
Bilmez ki gelincik,
Toprağın göz hapsinde cilveleri…

Tozlarından anladım,
Belirgin izleri.
Belli ki çok olmamış rüzgârlar seni terk edeli…
Ve sen yine de
Narin sevinçlerinin ışığında
Var oluyorsun…
Ben yine gelincik çıkmazlarında şaşkın...
Ağır aksak yürüyüşlerin ardından
Siliniyor iz gibi, giz gibi adın…
Diriliyor…
Sen yoksan aklımdaki kırmızılı uçurumlar…
Ve hep atlamaya hevesli ruhlar
Yine aynı cevapsızı sordular
Bir gelinciğin derdine rüzgâr olmaya ne var?