KEMANCI
acısını tel tel etmiş
haddesinde zamanın öfkesiyle germiş iki ucundan akort vermiş titreştirip ruhunu bir elinin parmaklarıyla geçmişe gidip geliyor öteki parmakları şimdinin belirsizliğinde sendeliyor boynu bükük inliyor kapatmış gözlerini tüm renklere küskün dinliyor kırık kalbinin sesini hem çalıyor hem dönüyor kendi etrafında bir gezegen gibi aşktan ve hayattan uzak o ayrılık şarkısıyla ağlıyor kemancı... Farid Farjad’a |
şiircesine
kutlarım