YÜZÜ GÜLMEYEN İNSAN OLDUM
Yüzü gülmeyen insan oldum
çiçek bahçesinden güzel denizin yüzü insanlarınsa gülmüyor yaralı ellerini taşıyorlar sessizlikleri korkutuyor ölümle oyunları da İstanbul yağmurlu yürüyorum yalnızlığımla keşke şu sırtta yoksul mavi badanalı evin sahibi ben olsaydım ışıklı şehre inat mutluluğu bu kenar evde bulsaydım hiçbir derdi dert etmezdim belki acelesiz ve hırssız yaşardım konuşmaksızın soğuk denizlerin balıkçısı olarak kalırdım suçlanmadan … Mustafa kaya 20.12.2008 / Çengelköy www.mustafakaya.net |
hirslarla yasarken güzellikleri farketmiyor insan.
her sey gönlünüzce olsun
yüreginize saglik saygilarimla