YOLCULUĞUN RENKLİLİĞİyolculukta canlandı anılar birden vagonun penceresinden hayata bakıyorum uzayıp giden raylar üzerindeyim trenle seyrediyorum gözlerime doluyor bozkırlar köy köy araziler nasırlı eller ak yazmalı anneler ak sakallı dedeler gülen çocuk yüzleri coşkulu bayırlar özgür bakışlar deniz, göl, akarsular selamlaştığım insanlar şehrin alaylı yüzü yok aynı selamla karşıladılar canım topraklarım vatanım dikili ağaçlarım kurban olduğum dağlarım ovalar ,şehirler bir bir geçiyor trenin kalbine yerleşiyorum kaç istasyonu seviyor gezdirip durduğum ruhum bin hasretle memleketime gidiyorum trenin geçtiği yerlere doyamıyorum ellere el sallıyorum çocuklar kadar çocuk kır çiçekleri kadar özgür son istasyon doğduğum topraklara iniyorum. Mustafa KAYA 23-12-2023/ Elazığ |