*** BAZI ŞEYLERİ BECEREMEDİM ***

Hep becerikliyim derdim kendi kendime
Hatta! Çok emindim her şeyden, en önemlisi kendimden…
Fakat bir kaç şeyi bir türlü beceremedim aslında.
Sevmemeyi mesela, öyle hemen güvenmemeyi
Körü körüne bağlanmamayı beceremedim bir türlü…
Ve sonun da yaşanan koca bir hüsran, hiç eksik olmadı hayatımdan.
Karşıya yansıtmadan sevmeyi beceremedim.
Hep, her an, her yerde haykırdım sevdiğimi, Şımartmamayı beceremedim işte.
Arada bir pembe yalanlar bile söylemeyi beceremedim,
Yalanlara bürünmüş sevgilerden kurtulmayı beceremedim
Karşıma çıkan, her gün başka bir maske takan gizli yüzlerden korunmayı beceremedim.

Maske bir güç kalkanıdır bazıları için, tak diye uzatan çok oldu,
Bir gün bende takayım dedim onu da beceremedim.
Ne isem o oldum hep. İki yüzlü olmayı riyalara sığınmayı beceremedim…
Ama bu da bir şey, Vicdanımı kazandım hiç değilse.
Yalanın tadı olmazmış, ben içine yalan katılmış yemekleri, bile, bile yedim…
Zehir gibiydiler… Reddetmeyi beceremedim.
İnsan kılına bürünmüş, Şeytanla işbirliği yapmış, İhaneti n tiryakisi olmuş kalleşlerin,
Gerçek yüzlerini iş işten geçmeden görebilmeyi beceremedim…
İçimdeki yalnızlığı avutmamdı belki de umarsızca kabullenişlerim,
Bir boşluğu doldurmaktı beklide ne olursa olsun diyerek
Çünkü hep umutla bakmaktaydım etrafıma, kötülük olmadı içimde hiç.
İşte bu yüzden güzelliğe bürünmüş gizli kötülükleri görmeyi beceremedim

Şimdi başlığı kayıp eski şiirlerimin baş aktörü oldum,,,
Belki de bundan böyle beni yazacak birileri, Beceriksizin biri diye söz edecekler.
Hal bu ki; ben insanları sevdim, hep onlara güvenmek istedim, hiç kötü düşünmedi yüreğim…
O bile beni suçluyor şimdi.
Peki sahte hakimiyetlerle karşıma dikilenler nereye kadar sürdürebilecekler bu galibiyetlerini,
Bence bir gün onlarda ektiklerini biçecekler
Ve aynanın karşısına geçtiklerinde gerçek yüzlerini görecekler…
O an onlarda kendilerinden korkacaklar…
Çünkü gördükleri bir surat değil, Bomboş, değersiz bir suret olacak…
Ben yine de gerçek sevginin çok zor bulunduğu,
İhanetin, kin’in, nefretin, dedikodunun ve yalanın çok kolay bulunduğu bu dünyada yaşamaktan korkmuyorum,
Korkmuyorum çünkü bu dünyada yalnız değilim ve yaşadıklarımı yaşayan binlerce, milyonlarca insan var.
İyi kötü yaşananlar unutulmaz elbette ama şimdi suretlerini yakıyorum birer, birer
Olmayacaklar artık. Bir köşede izleri kalacak sadece

Bu söylediklerim bir hesaplaşmaydı kendi içimde bir yüzleşmeydi beklide… Verdim işte hesabımı.
İnsan sevgisiz yaşayabilir mi?
Yani ben yine insanları sevmeye devam edeceğim, yine güveneceğim onlara
Umutla bakacağım yine her tarafa ve sevgi dağıtacağım.
Eskiden olduğu gibi yine bir deniz kenarında ay ışığında yıldızları üzerime yorgan yapıp uyuyacağım.
Ve yine kumsalda yürüyeceğim çıplak ayakla, şimdilik ayak izlerim yalnız olacak.
Ama! olsun bir gün benim olduğu gibi onların da arkadaşları olacak…
Adımlarım daha farklı olacak bundan böyle Ve ben bu beceremedikleri mide, becerdiklerimin listesine katacağım…

Namık Salih