Sana kendimi getirdim...

sana, yitik gözlerimi getirdim...
bir gece kapatıp, bir daha hiç açmadığım,
sen karşımdayken, kirpiklerimi kırpmadığım,
uçurum bakışlarına çaklılı kalan gözlerimi getirdim...
sana yüreğimi getirdim...
bir sonbaharda son varlığını yaşayan,
kırılmış cam kırıkları gibi etrafa yaylılan,
artık eskisi gibi atmayan yüreğimi getirdim...
sana, sözlerimi getirdim...
kelime kelime, karanlık meydanlarda intihara koşan,
hece hece, dar ağaçlarına yağlı urgan satan,
hakka giderken bile kalpleri titreten,
hiç bir lisanın kabul edemediği,
yeminli sözlerimi getirdim...
sana, ellerimi getirdim...
bir, nisan yağmurunda ıslattığım,
sevdiklerimin gözlerine dokundurttuğum,
yolculuklarda otobüsün camından,
dışarda izleyen dostlara son kez,
sıcak bir veda havasıyla salladığım,
ayrılık simgesi, ellerimi getirdim...
sana, kendimi getirdim...
yalnız şehirlerde, bir başına bırakıp,
heybesinden ruhunu çaldırttığım,
son emanetimi,ilk ahdimi...
sana, benliğimi...
sana,kendimi getirdim...
kendimi...


Hatip ÇİÇEK