Ömrümün ayaza tuttmuş sonbaharında; sen tuttun ellerimden
Solmuş bedenim,Buz tutmuş yüreğim hayat buldu gözlerinde
Gençliğim son yaprağını dökerken zalim rüzgarin peşinde
Kara kış gecelerinin ardına doğan güneş gibi doğdun gönlüme.

Senin sevginle yeşerdi gençliğimin kuruyan dalları
Rana kokunla öğrendi fotosentez yapmayı
Üzerime bir güneş gibi doğmasaydı kahve rengi gözlerin
Açmadan elimde solacaktı sevda gülleri.

Bir yıldız kadar uzak olsanda uzanır kollarım sana
Sen bilmezsin ama rüzgar getirirdi o mis kokunu bana
Dalımda öten bülbülün feryadı bana değil sana
Hem can verdin hem terk ettin yaşarken ölmek bu olsa.

Yağmur küstü,Rüzgar umut vaad etmiyor döneceğine
Güllerimi tomurcukken döktüm kökümün dibine
Yokluğun,hasretin toprağımı döndürdü kurak çöllere
Bir zamanlar senin adın Bahardı bende...

kırık_kalem