İNSANLIK ÖLDÜ MÜ ANNE?“ Yalnızlığıma yetmez sözüm, Şiirlerimedir suskunluğum… ,, Bir yerden sonra, Sıkılıyorum. Hep aynı, Hep… İnsanlar,çevre,sokaklar, Sorunlar… Yollara düzülüyorum, Başka bir şey için, Farkındalıklarıma doğru… Peki ne var elimde, Hiç… Çünkü gittiğim herkes aynı, Gezdiğim her yer benzer, … Yalnızlık kokuyor sokaklarda, Masumiyet kimliksiz geziyor, Boğuluyorum… Simalarda bezmişlikler, Ellerde kilo işi umutsuzluk, Yanından geçen sana da katar, Korkuyorum… Kadınlar aynılara gebe, Erkekler daima bilmedikleri biri. Yanılmak istiyorum … Ben böyle bilmem ki, Umut dedim mi,susarım… Tek harcım gülümsemektir, İnsanlara ne oluyor böyle? Gelecek için ne bekliyoruz? Hala şansımız var mı sizce? Bari sen susma söyle; “İnsanlık öldü mü anne?,, Buket Çevik |
"Umut var" adlı şiirim size cevaptır...
Ve "Yaşamak Gerek.." adlı şiir.