Sen canım, cananım,
Gözlerini gözlerime mıhlayan
Zengin bakışlı, güler yüzlü varlığım.
Gücünü sevgisinden alan
Sessiz gecelerimin asil kraliçesi...

Yorulmak nedir bilmez mi senin o narin bedenin,
Hiç mi buluta girmez o aydınlık yüzün?
Hep güneş mi doğurur o sıcak bakışın?
Hiç sönmez mi senin o harlı ateşin?

Koyu renkli akşamlara meydan okurken ruhun
Sabahın asi yüzüne gülerek mi uyanır
Beyaz geceleri kucaklayan sabrın?
Bir kerecik bile asılmaz mı
Dilsiz yalnızlıkları seyreden yüzün?

Yüreğine atılan düğümleri çözüşündeki hünerin,
İçini kanatan acılarını hiçe sayışın
Ve omzundaki ağırlığı yüksünmeden taşıyışın
Bir melek oluşundan mı, yoksa
Kemirgen zamanın dişlilerine
Meydan okuyuşundan mıdır annem?

Geriye geriye iterken ilerleyen zamanı,
Kendini yaşamadan yitirdin hatıranı.
Yoruldun, yaşlandın
Ama
Kirletmedin ölü bir yalanın telaşıyla adını...

Ruhum ruhundan,
Ellerim ellerinden çekilmeden,
Düşlerimize çelme takılmadan,
Avuçlarımızda gülüşlerimiz can çekişmeden
Gel birlikte dövelim zamanı anne
Ve yeniden yaşayalım
Çizerek kaderi!..


30 Kasım 2009
Rukiye Çelik