Hayatın ironisi
Gönül yanar kendi alanında
Sanki fırtına bir su bardağında Kendini evrenin merkezi sanırsın Bir kum tanesisin bu dünya zarında Ha çinde bir çuval pirinç devrilmiş ha bir sevdalı gönül kahrolmuş Eksikliğin hiç fark edilmez Aşk sız "o gelir, bu gider" devrinde Ozon tabakası inceliyor Devletler savaşı benimsiyor Yakında suyumuz kuruyor dünya tabakasında Kurusun huyumuz, iflah olmuyoruz hala Tek zaman daim, sonsuz, durağan ve geniş Her yaptığın eninden boyundan kıpırtısız bir duruş Bir bakmışsın, güzelim ömür bitmiş Ağlayadur sen canım, yolcu Sevdalın çokdan gitmiş Mükafatını bulursun elbet Yerin mutlak olur cennet Yan gönül yan, herhalde vardır bir gerçek Hem varsın, hem yoksun Bugün sevenim, yarın içimde hançer bir oksun Ağlarmısın gülermisin, akıl var mantık var Ey gönül, sen neden araya girersin 17.11.2009 Selvet Berna |