Ah be vefaAh be vefa, Vefa yokmu? Nereden çıkdı bu veda, Bana kinin bu kadar çokmu? Bütün kainat üzerime yürür can parem, Göğüsümü açarım da, Senin birazcık da insafın yokmu? Varsın olsun vursun geceler bedenime, Bu beden bir can içinde can taşırken Ve ölesiye onu koruyup severken Bana bir vefa borcun var dı, bana bu çokmu? Ölümde gelecek puslu bir ışıltının ardından, Yarına devriştirilecek bir hesap bile kalmıyacak, Kimbilir ki belki bu beden yanıp eriyecek, Bana bir tebessüm borcun var, hani yokmu? Sevgini bir mıh gibi kazırken yüreğime, Sırtımda kaldı bana sapladığın hançerin, Gitmelerin ardında kaldı bana gülüşlerin, Beni vurup gittiğinden beri ah be vefa derim, Vefa göstermen bu kadar zormu, Bu kadar zormu. Hiç bir şey koymadı bana, Yedi cihan üzerimde kainat, Hiç bir şey acıtmadı yüreğimi senin kadar, Vefasızlığın kadar. Hiç bir şeye ağlamadım ben, Sana ağladığım kadar. Altımda ki kara toprağa bile aldırmadım ben, Bu beden nasıl olsa iki metre toprağada yatar. Söyle bana sevdiğim söyle Yaptıklarını hangi kalem yazar, Sen ise benim kalemimi kırdın Beni yaşayan bir ölü yaptın insafın yokmu. Bir gün gel başucuma, Bir kere olsun dokun benim kuru toprağıma, Aldanma sakın kuru olduğuna, O toprağın altında şelaleler gibi göz yaşı akar. Toprağımdaki hercaiyi geleceksin diye diktirmişim, Vefasızlığının, hayırsızlığının anısına. Sakın dokunma sevdiğim, Sakın dokunma hercaiye Hercailer insanın yüreğini yakar. İçinde ölü olan bir bedenin sana son sözleridir bunlar. Seni seviyorum. Seni hep sevdim. Bütün vefasızlığına ve hayırsızlığına rağmen, Ben tek seni, yanlız seni sevdim Söyle bana sevdiğim, sevgim sana çokmu? Çokmu? Gürsel Pal |