Susuyorum/la başlayan cümlelerin insanı konuşturduğunun farkındalığıyla başlıyorum yorumuma..
Susuyorum şimdi..

Bir fincan sütsüz, şekersiz acı kahveye eşlik eden sigaramın sessizliğine bürünüyorum..

Telaş !
Bu kelime geldi birden aklıma.Ne kadar hızlı yaşıyoruz değil mi? fark etmeden , fark edilmeden.Çevremizde olup biten, yaşanan bunca şey varken, ne kadar kayıtsız kalıyoruz yaşama..

Her şey yanan bir sigaranın izmarite dönüşmesi telaşında.İzlediğimiz bu yol nereye gidiyor bilmiyoruz.Bırakalım biraz, biraz salıverelim kendimizi.Yaşanacak, yaşatılacak, hissedilmesi gereken o kadar çok şey var ki ! Nasıl oluyor da es geçiyoruz güzellikleri bu kadar?

Hayatın sorunları arasında tıkanıp kalmışlığımız var.Tamam anlıyorum ama bütün bir ömür olumsuzluklardan ibaret değil.Bunu fark etmeliyiz aslında.Şükretmeyi bilmeliyiz; kışın soğuğu vururken, üzerimizdeki kaban için.Tabanında delik bile olsa, yalınayak basmadığımız için yere..Domates ekmek de olsa yediğimiz; açlıktan ölmediğimiz için..

Unutmamalıyız bu dünya da güzellikler de var; göz ardı edilmemesi gereken..

Sesini duyduklarımız var; sesimizi duyanlar..

Bütün global ve kişisel sıkıntılardan soyutlanarak hayatımıza sızan insanlar var; dostlarımız..

Dostlarımız için şükretmeliyiz, uzakta da olsalar...

Ne güzeldir (dostum !) diyebilmek.. ; hissederek...

İşte suskunluğun yorumuma düşürdüğü tema..

Duygulu dostumun sayfamı ziyaretinden doğan enfes bir şiir ‘Kapıdaki Gerçek’..

Ne hoş duydun, ne güzel anladın içimden geçenleri de böylesi dolu dolu, böylesi kıymetli bir şiir döküldü cevher kaleminden..

Her satırı, her dizesine işlenmiş bu şiirin; ne çok fazlası var..

Canı gönülden teşekkür ediyorum; anlaşılmak, yaşanılmak adına..

Sen çok kıymetli bir insansın Emine; dostum !


Sevgim, Saygım, Selamımla...