insanlar akıyordu yanımdan hızla
çocuklar anneler ve babalar vardı
bir ara bir çocuğun ağlaması karıştı sözcüklerime
sanki benliğimi esir almış gibi bırakmıyordu sesi

mızıkçılık yapıp oynamıyorum işte diyenlerde vardı
hatta bir ara pembe kiremitli bir çatı bile gördüm
kırmızı saçlı bir kız çocuğu çatının üzerinde duruyordu öylece
ne kadar çok bana benziyordu hüzünleri ve şaşkınlığı

iki esir getirdiler meydana dilleri bağlı kader karşısında
dizlerinin üzerlerine çökmüşler birbirlerine soyunuyorlardı
bir ara kadının acı çığlığına uyandım gitme diyordu
çocuk gibi çaresiz ve teselli arayan nağmeleri karışıyordu adamın soluğuna

farkında olmadan küçük bir dünya yaratmışız sevgilim
aşk iksirini yetiştirmeye çalışan sen telaşlı
belki de bu yüzden korkuyorum ya kıyamet koparsa diye
kaçmak istiyorum zamanın gölgesinden tenin henüz suya değmemiş haline
////////////////////////////////////////////////////////////////

Herkes çocuktur biraz
Oynamaktan usanıp çekilmek ister az

Yazılanları oynamadık mı yaşam saz
Kaderse razıyım yaşadığım bu ayaz

Herkes çocuktur biraz
Varsın aksın insanlar yanı başından sen yaz
En duru en doğru en sevgi en aşk en antikurnaz
Bırak oynasınlar onlar en kurnaz

Yazılanları oynamadık mı yaşam saz
Kaderse razıyım yaşadığım bu ayaz

Kimse duymaz rollerine kapılmışlar az biraz
Bağırırım saza inat ben avaz

Herkes çocuktur biraz
Varsın aksın insanlar yanı başından sen yaz
En duru en doğru en sevgi en aşk en antikurnaz

Bağıralım saza inat hep avaz

//////////////////////////////////////////

YİNE YAZDIRDI...
ŞİİRDİ.KUTLARIM.

ferah çetin tarafından 11/6/2009 11:49:58 AM zamanında düzenlenmiştir.