Sensiz gelen pazartesi
Kasım kadar soğuk
Ölüm kadar sessiz
Biliyorum gitmek için gelmiştin Ama
Gelişine sevindiğimden
Daha çok koydu gidişin
Boynu bükük bir yetim şimdi İstanbul
Gönlümün başkenti sendin
Ve gittin
Vatansız kalmış bir asker gibi
Mağlup oldu yüreğim sensizliğe
Gözlerim ağlamaklı
İnadına gri bu şehir
Sanki güneşim sendin
Kim bilir ne zaman doğacaksın yeniden
Kaç geceye daha sırt yaslayıp ağlayacağım
Uykumu meze yapıp
Sensizliğin esaretinde
Kim bilir kaç küfür daha çıkacak dilimden
Bir kemanın tellerinde ezilirken yüreğim
Sensizlikle dolu satırlarım
Biliyorum gitmek için gelmiştin
Fakat yüreği mide yanında götüreceğini
Söylememiştin…
İşte sensiz gelen pazartesi
Bitmeyecek bir hafta
Kasım kadar soğuk
Ölüm kadar sessiz
Doğmayacak güneşim
Sen
Kim bilir bir daha ne zaman geleceksin
Sensizlik yüreğime sıkılan kurşunun adı
Belki de hiçbir zaman bilmeyeceksin….