1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
694
Okunma
Dizdim acılarımı bir bir sıraya,
En azından,en çoğuna,
Baktım ki,
Senin adınla başlar,senin adınla son bulur hepsi….
Yoktan yere yıkılırken gönül evim,
Sağ kaldığım bir depremde,
Her enkazın altı ölmüş umutlarım….
Yetmezmiş gibi dar ağacında sallanırken hayallerim,
Yağlı ilmik daha çok sıkar her nefeste…
Yaşar gibi görünüpte,
Ölüyorum sanki aheste aheste….
Ve ilk deminde kışın,o puslu matem havasında,
Ağız dolusu anlatırken sıkıntılarımı,
Hep içime gömdüm durdum,
Yazmadım ,yazamadım…
Acının bambaşka bir haliydi bu,
Artık yazmak bile çözemezdi gizemli düğümü…..
Kendi içimde yaşarken bu mahpus hayatını,
Her şeyden çok mecburiyetler süslüyor
Zindanımın parmaklıklarını….
5.0
100% (1)
Cevap Yaz