Gök kubbeye bakan fondötensiz yüzlerden utandı güneş
Önünde uzanan yağmur bulutunun kadranından geçti, gitti

Ben, saatlerce masaiye kalmış yaşlı bir işçinin günlüğünü tutacağım
Ağzına kadar dolu morfin sürahisi elimden kayacak, düşeceğim
Yarılan kafam, hiç umursamadığım günahlarımın mümessili olacak
Sonra biz seninle tensel mercilere taşınacağız
Temennisiz kurulan kahvaltı sofralarımız oturulmadan kaldırılacak
Eşyalarımızı bile yerleştiremeyeceğiz
Üzerini karaladığımız parşömenler başımıza toplanacak

Sahi, biz ne zaman öleceğiz?

Şekilden şekile giren betonarme vücutlar morglarda uzanmışlar
Geriye dönmeyen resimli kartpostallar gibi özgürler oldukları yerde

Dünya düzenini belirleyen diktalara dil uzatmak gibisi yok
Ama yemeğimin içine düşen saatlerin seyrüseferi durmak bilmiyor
Öldürüp kulağımda defnettiğim şarkılarımın şapırtısını dinliyorum
Kesilmeden sunulan sırça vaatler iştahımı kabartıyor
Rüyalarımda bile çıkmayan açık saçık ılgımlar görüyorum

Kim bilir;
Belki de ölüyorum..

Gözleri kapalı tınmaz melaikeler henüz gelmeden evime
Koskoca bir gecenin içinden ayaklanıp uzansam seccadeye
Hayatımın uzun bir müddet nüfuzu altında alıkoyduğu mutluluğa sarılsam

Eskiden olduğu gibi yine
Sabah namaza kaldırır mısın beni anne?







berFarJeyn